de verboden stad

Beste mensen,

Hier weer even onze belevenissen van de afgelopen dag.
Vanacht heerlijk geslapen, de eerste werd pas om half zeven wakker, en dat is op dit moment al een hele luxe.
Vanmorgen zijn we dus naar de verboden stad geweest, een heel indrukwekkende verzameling van paleizen, grote hallen, binnentuinen en pleinen.
Het is echt een belevenis hier eens rond te lopen, alleen vind ik achteraf dat we ons nog meer in de geschiedenis hiervan hadden moeten verdiepen, omdat je dan nog meer begrijpt wat je ziet.
Maar ja, voordat we naar China gingen, waren we meer bezig met alle regeldingen en met de procedure zelf dan met de geschiedenis van dit immense land.
Wat ik er wel van heb begrepen is dat de verboden stad het domein van de keizers was, en dat deze stad dus verboden was voor het gewone volk.
Het is een geweldig groot complex van gebouwen omringd door dikke muren, met een enorme hoeveelheid aan oude kunstschatten uit ver vervlogen tijden.
Ook vandaag weer hadden we onze eigen toeristische attractie bij ons in de vorm van Jedidja, ze mocht weer vaak op de foto vergezeld van een of meer Chinezen.
We blijven ons verbazen over de mentaliteit van de Chinezen, vandaag hadden we een poosje een schreeuwende Matthias in de buggy, omdat hij zelf wilde lopen.
Maar dat vonden we toch lastig omdat er hij zo snel is en je hem zo kwijt bent in die mensenmassa, dus we hielden hem een poosje tegen zijn zin in de buggy en dan schreeuwt hij werkelijk als een mager speenvarken, en zo liepen we daar dus.
Maar dan zie je ineens dat mensen er naar wijzen, lachen of zich ermee bemoeien en in het Chinees hele verhalen tegen je afsteken.
Hier werd ik echt even niet goed van, je voelt je vreselijk afgaan en je hebt echt het gevoel dat zij denken dat je niet goed voor hem bent, en dat hij daarom moet huilen.
We hebben hem er na een tijdje toch maar uitgehaald, hoewel ik er naar Matthias toe geen goed gevoel bij had, maar ja, zo moet je wel eens kiezen tussen twee kwaden.
Toen we de verboden stad weer uitgingen op weg naar een taxi, kwam er een moeder bij ons met een baby op de arm en zij vroeg om geld, we hebben even in dubio gestaan, maar haar toch geld gegeven, en nog geen vijf seconden later stonden er nog drie moeders met baby's.
Mensen komen dan heel dicht bij je staan, raken je aan en kijken je heel indringend aan, en ik kan jullie wel vertellen je voelt je verschrikkelijk op zo'n moment.
Aan de ene kant weet je dat je er eigenlijk niet aan moet beginnen, maar aan de andere kant word er zo'n appél op je gevoel gedaan dat we het niet konden weerstaan en ook deze moeders wat hebben gegeven.
Het is heel moeilijk geconfronteerd te worden met zoveel armoede, het is schrijnend te ervaren hoe vreselijk hard het leven voor de meeste mensen hier op aarde is, wat onderscheidt ons dat wij in zoveel weelde mogen leven.

Op dit moment liggen Jedidja en Matthias allebei heerlijk te slapen, we hadden vanavond al vroeg gegeten in een restaurant hier tegenover, waar je echt lekker kunt eten, wat zullen we dat missen volgende week !
Ook hier wordt je heel erg vriendelijk en sympathiek bejegend, er staan gelijk mensen klaar om je te helpen, en ze zijn ook enorm zorgzaam voor de kinderen.
Als je zit te eten staat er bij je tafel in de buurt altijd iemand die te hulp kan schieten als dat nodig is.

Nou, ik brei er weer een eind aan, morgen nog een dagje hier en dan zaterdag weer terug naar ons vertrouwde stekkie in Lunteren.

Lieve groet van ons allen !